Uitgestorven weidesprinkhaan ontdekt bij Lonnekerberg

fotograaf Mark Zekhuis

In natuurterrein Lonnekerberg is de zeer zeldzame weidesprinkhaan waargenomen. Dit is uniek, de laatste waarneming in Nederland werd 26 jaar geleden bij Denekamp gedaan. De sprinkhaan wordt dan ook beschouwd als uitgestorven in Nederland. Tijdens de reguliere monitoring, waarvoor Landschap Overijssel als eigenaar van het gebied opdracht geeft en waar wordt gekeken welke planten en dieren in het gebied aanwezig zijn, is de weidesprinkhaan vastgesteld. Er is vooralsnog één roepend mannetje waargenomen. In de aankomende periode zal nader onderzoek worden gedaan of er een populatie aanwezig is in het gebied.

Waarnemer Martijn Bunskoek van ecologisch onderzoeks- en adviesbureau Bunskoek Natuurlijk die namens Ecogroen deze monitoring uitvoert: “Het is geweldig om zo’n zeldzaamheid te ontdekken. Daar doe je het voor! Ik heb er een nacht slecht van geslapen. Ik heb dit seizoen vaker leuke waarnemingen gedaan, maar deze spant de kroon. Het zou natuurlijk helemaal geweldig zijn als we een populatie kunnen vaststellen.”

Beekherstel
De sprinkhaan is waargenomen in een gebied waar recent beekherstelmaatregelen zijn uitgevoerd. Een intensief weiland is ondiep afgegraven waardoor het water dat lokaal uit de grond komt, op natuurlijke wijze als beek door het gebied kan stromen. Door de maatregelen, en het beheer dat onder andere bestaat uit later maaien, is het gebied aantrekkelijk geworden voor insecten en ook voor sprinkhanen. “Het is een opsteker voor het natuurbeheer,” zegt Michiel Poolman, ecoloog bij Landschap Overijssel. “Dit is waar je het voor doet. Als zo’n kritische en zeldzame soort in je gebied leeft, zegt dit iets over de kwaliteit van het gebied. Daar zijn we trots op.”

Weidesprinkhaan
Weidesprinkhanen zijn, net als de andere sprinkhanen, vegetariërs en eten gras en kruiden. Het zijn eigenlijk kleine grazertjes die op microniveau variatie in een grasland aanbrengen. De mannetjes maken een kenmerkend tjirpend geluid. Hiermee lokken ze vrouwtjes en laten ze andere mannetjes weten waar hun territorium is. Vrouwtjes leggen met een legboor eitjes in de bodem. Het daaropvolgende voorjaar komen de eitjes uit. De nimfen, kleine sprinkhaantjes, groeien tot ze uit hun huidje barsten. Dit gebeurt diverse keren voordat ze hun volwassen maat hebben bereikt.