Hans de Kort vindt dat de koning een veel te mooi verhaal verteld is

Enkele weken geleden bracht onze koning een bezoek aan Raalte. In een landelijk dagblad las ik daarover een verslag en ik moet zeggen, de afdeling voorlichting heeft fantastische werk verricht. Ik las dat in het gemeentehuis ‘een welwillende opgewektheid hangt’ en alles ‘functioneert als een soepele machine’.

Door Hans de Kort

De koning kreeg dingen te horen als ‘schakelen met schaal’, over ‘groen samen doen’, over ‘van buiten naar binnen werken’, over de ‘negentien luistervinken die met inwoners praten’, over ‘spiegels van buiten die worden voorgehouden’, over ‘een nieuwe mindset waarbij de ambtenaar de burger in de ogen kijkt’, over ‘inwoners die ook visiemakers zijn’. Tot slot had majesteit een gesprek met de acht fractieleiders die ‘een grote mate aan saamhorigheid toonden’ en dat in Raalte ‘verbinding’ het toverwoord is.

Later las ik artikelen over onze burgemeester Dadema die zo bedreven is in het bespelen van de ‘sociale’ media.

In een interview konden we lezen dat hij er trots op is in Raalte te kunnen experimenteren. Trots is hij ook op zijn gevoel voor humor. Dat hij, als het er eens een keer fel aan toe gaat in de gemeenteraad, een grapje maakt om daarmee de kou uit de lucht te halen. Merkaardig genoeg kan ik kan niet herinneren dat er ooit een felle raadsdiscussie heeft plaatsgevonden. Zélfs niet toen Dadema weigerde aangifte te doen tegen wethouder Wagenmans die een strafbaar feit pleegde door een hem opgelegde geheimhoudingsverplichting te schenden. Er kwam weliswaar een motie van wantrouwen maar die haalde het niet. Je zou dan denken dat diegenen die de motie hadden ingediend, ook het doen van de aangifte zouden overnemen, maar zelfs dat gebeurde niet. In de gemeenteraad zijn de goede verhoudingen dermate belangrijk, dat het doen van aangifte liever wordt overlaten aan inwoners met lef, die wel tegen een stootje kunnen.

Wat dat experimenteren betreft was de Raalter burgemeester succesvol. In de loop der jaren zijn onder diens leiding bijvoorbeeld de mogelijkheden voor burgers om in te spreken tijdens belangrijke vergaderingen, feitelijk op slot gezet. Voor hen resteert daartoe nog slechts één gelegenheid en dat is tijdens een nietszeggend rond-de- tafelgesprekje, waar feitelijk geen hond op afkomt, laat staan een vertegenwoordiger der voor de regionale democratie zo belangrijke media.

Een andere experiment betreft Dadema’s poging tot het in stand houden van het onrechtmatig geheimhouden van beleidsstukken. Dit gebeurde door in een “Protocol geheimhouding en beslotenheid’ twee met de wet strijdige criteria op te nemen om aldus op een slinkse wijze de Wet Openbaarheid van Bestuur te omzeilen. Het was de gemeenteraad niet eens opgevallen. Er moest een oplettende inwoner aan te pas komen om dat protocol gecorrigeerd te krijgen. Toen dat een half jaar later nog steeds niet bleek te zijn gebeurd, kon die burger er opnieuw achteraan. De gemeenteraad bleek namelijk weer eens te hebben verzaakt in zijn controlerende taak.

Dan is er de kwestie met het naar Raalte halen van een voor Raalte veel te groot asielzoekerscentrum. Deze zaak had Dadema al in kannen en kruiken, de gemeenteraad had er al mee ingestemd, voordat er ook maar een inwoner iets over te zeggen had. Het enige waar ze nog enige invloed op hadden, was de looproute van het azc naar het dorp. Wat een ‘voorbeeldige’ vorm van inspraak toch. Vanachter voorgehouden hand kon je raadsleden horen zeggen dat de gemeente met dat azc een mooie stuiver zou gaan verdienen aan deze jarenlang onverkoopbaar gebleken lap industriegrond.

Let wel: ik ben voor het opvangen van vluchtelingen, maar dan niet op een buitenproportionele wijze en met opportunistische motieven. Dat is niet goed voor de gemeenschap die hen opvangt en zeker niet voor de vluchtelingen.

Tot slot wil ik enkele voorbeelden geven van onze zogenaamde participatiegemeente en de omgang met geëngageerde burgers, waar deze burgemeester voortdurend mee loopt te pronken.

Bijvoorbeeld inzake het binnenhalen van een in Duitsland voor dierenmishandeling veroordeelde varkensbaron met zelfs een beroepsverbod in dat land. Marienheemse bewoners die daartegen protesteerden liepen tegen een muur van onwil. Met als meest onzinnige argument: we kunnen het niet verhinderen “want het bestemmingsplan laat het toe”. Alsof de gemeenteraad niet zelf die regels had gemaakt! Een herhaald verzoek om die regels dan maar eens aan te passen en dit te bespreken in de gemeenteraad werd vervolgens vurig van tafel geveegd. Datzelfde geldt voor het inperken van het gebruik van landbouwgif.

Een ander voorbeeld van een botte afwijzing van burgerparticipatie, betreft de behandeling van een verzoek van een betrokken burger om contante betaling voor gemeentelijke diensten te herinvoeren om daarmee uitsluiting van kwetsbare burgers op te heffen. Het kwam er uiteindelijk wel van, maar daarvoor moest die burger hemel en aarde bewegen. Het gemeentebestuur trok een muur van onwil en onbegrip op. Pas nadat b&w merkten dat zij geen kant meer op konden en dat er voor hen een enorm gezichtsverlies dreigde, gingen zij overstag.

In Olst-Wijhe wilde de gemeente een groene ruimte, langs de achtertuinen van bestaande huizen, volbouwen met woningen. Na protest en argumenten van de betrokken omwonenden, besloten b&w de groene bestemming te handhaven. In Raalte zou zoiets praktisch ondenkbaar zijn.

Tot zover onze paradijselijke participatiegemeente.

Ik zou nog veel meer voorbeelden kunnen noemen van wat Raalte onder participatie en betrokkenheid verstaat, maar ik denk dat de genoemde staaltjes wel volstaan, ze zijn representatief.

Als mijn verhaal ergens niet klopt: graag voorbeelden.

Het bericht Hans de Kort vindt dat de koning een veel te mooi verhaal verteld is verscheen eerst op Opinie in Salland.

…
Het hele artikel is te lezen op www.Salland1.nl